» به بغداد بنشست بر تخت عاج

به بغداد بنشست بر تخت عاج                          به سر برنهاد آن دلفروز تاج

کمر بسته و گرز شاهان به دست                      بیاراسته جایگاه نشست

شهنشاه خواندند زان پس ورا                           ز گشتاسپ نشناختی کس ورا

چو تاج بزرگی به سر برنهاد                               چنین کرد بر تخت پیروزه یاد

که اندر جهان داد گنج منست                            جهان زنده از بخت و رنج منست

کس این گنج نتواند از من ستد                           بد آید به مردم ز کردار بد

چو خشنود باشد جهاندار پاک                            ندارد دریغ از من این تیره خاک

جهان سر به سر در پناه منست                          پسندیدن داد راه منست

نباید که از کارداران من                                      ز سرهنگ و جنگی سواران من

بخسپد کسی دل پر از آرزوی                              گر از بنده گر مردم نیک‌خوی

گشادست بر هرکس این بارگاه                            ز بدخواه وز مردم نیک‌خواه

همه انجمن خواندند آفرین                                  که آباد بادا به دادت زمین

فرستاد بر هر سوی لشکری                               که هرجا که باشد ز دشمن سری

سر کینه‌ورشان به راه آورید                                  گر آیین شمشیر و گاه آورید